در خانواده مهربان بود . نسبت به همسران خود هیچگونه خشونتی نمی کرد و این بر خلاف خلق و خوی مکیان بود . بد زبانی برخی از همسران خویش را تحمل می کرد تا آنجا که دیگران از اینهمه تحمل رنج می بردند او به حسن معاشرت با زنان توصیه و تاکید می کرد و می گفت: همه مردم دارای خصلتهای نیک و بد هستند مرد نباید تنها جنبه های بد همسر خویش را در نظر بگیرد و همسر خود را ترک کند. چه هر گاه از یک خصلت او ناراحت شود خصلت دیگرش مایه خشنودی است و ایندو را باید با هم به حساب آورد او با فرزندان و فرزندزادگان خود فوق العاده با عطوفت و مهربان بود ؛ به آنها محبت می کرد ؛ آنها را روی دامن خویش می نشاند ؛ به دوش خویش سوار می کرد ؛ آنها را می بوسید و اینها همه بر خلاف خلق وخوی رایج آن زمان بود. روزی در حضور یکی از اشراف ، یکی از فرزند زادگان خویش - حضرت مجتبی (ع) را می بوسید . آن مرد گفت من دو تا پسر دارم و هنوز حتی یک بار هیچ کدام از آنها را نبوسیده ام . فرمود:

 کسی که مهربانی نکند رحمت خدا شامل حالش نمی شود . نسبت به فرزندان مسلمین نیز مهربانی می کرد . آنها را روی زانوی خویش نشانده دست محبت بر سر آنها می کشید گاه مادران ، کودکان خردسال خویش را به  او می دادند. که برای آنها دعا کند . اتفاق می افتاد که احیانا آن کودکان روی جامه اش ادرار می کردند مادران ناراحت می شده شرمنده می شدند و می خواستند مانع از ادرار کردن بچه شوند . او آنها را از این کار به شدت منع می کرد و می گفت مانع ادارار کودک نشوید ؛ این که جامه من نجس شود اهمیت ندارد تطهیر می کنم .